Na dnevnom redu je postala tvrdnja predsednika Turske svemirske agencije da je „zemljotres jačine 7-8 stepeni po Rihterovoj skali nastao sa 10 metara šipki od legure titanijuma bačenih iz svemira“.
Nakon zemljotresa koji su se dogodili u jugoistočnoj Anadoliji i uništili 11 provincija, zemljotresne izjave koje je davno dao predsednik Turske svemirske agencije Serdar Huseiin Iıldırım postale su viralne.
„ZEMLJOTRES 7-8 SA TITANIJUMSKOM ŠIPKOM OD 10 METARA“
U govoru koji je podeljen na društvenim mrežama i koji je dobio hiljade komentara, Iıldırım je rekao: „Postoje ratnički sateliti koji mogu da pošalju štapove od legure titanijuma od 10 metara iz svemira u svet na bilo koju metu! Ovi štapovi prodiru 5 kilometara duboko u zemlju, stvarajući zemljotres jačine 7-8 stepeni. Nije ih moguće otkriti.”
„NE ŽELIM DA BUDEM POGREŠNO Shvaćen”
Nakon širenja objave, Iıldırım je dao izjavu na ovu temu na društvenim mrežama. U porukama koje je podelio 15. februara dao je sledeće izjave:
„Postoji mnogo pitanja o snimku koji već nekoliko dana kruži društvenim mrežama. Ovaj kratki video je odlomak sa konferencije koju sam davno održao u jednom institutu za strategiju. Objasnio sam sistem oružja koji može da zbriše mali grad sa mape kada se rasporedi i koristi u Zemljinoj orbiti. Ovaj sistem oružja nema funkciju kao što je pokretanje linija raseda ili stvaranje tektonskih zemljotresa. Dakle, to nema nikakve veze sa katastrofom Maraša, što je tektonski zemljotres koji se dogodio na poznatoj rasednoj liniji. Ne želim da bude pogrešno shvaćeno. Efekat ovog oružja je uporediv sa udarom meteorita.
Verovali ili ne, on je mislio na stvarni projekat (TOR)
Projekat Thor je ideja za sistem naoružanja koji lansira kinetičke projektile veličine telefonskog stuba napravljene od volframa iz Zemljine orbite da bi oštetio mete na zemlji iz 1950-ih.
Projekat Thor je predviđao da veliki projektili ispadaju iz orbite i pogađaju mete na zemlji brzinom do 10 puta većom od zvuka.
Smatralo se da je projekat izuzetno skup, ali je to bio rani znak šta hipersonično oružje može učiniti.
Ugovor o svemiru sa 107 zemalja potpisan 1967. zabranjuje postavljanje nuklearnog, biološkog ili hemijskog oružja u orbitu Zemlje ili korišćenje iz nje.
Ono na šta nisu računali bilo je najjednostavnije oružje američkog ratnog vazduhoplovstva ikada: volframova šipka koja je mogla da pogodi grad eksplozivnom snagom interkontinentalne balističke rakete.
Tokom Vijetnamskog rata, SAD su koristile bombe koje su nazivale “Lenji pas”. To su jednostavno bili komadi od čvrstog čelika, dužine manje od 2 inča, opremljeni perajima.
Nije bilo eksploziva: stotine su ih jednostavno izbacile iz aviona koji su leteli iznad Vijetnama.
Projektili Lazi Dog (poznati kao “kinetičko bombardovanje”) mogli su da dostignu brzinu do 800 kilometara na sat kada bi pali na zemlju i mogli su da probiju 9 inča betona nakon što su ispušteni sa samo 900 metara.
Ideja je poput ispaljivanja metaka u metu, osim što umesto da gubi brzinu dok putuje, projektil dobija brzinu i energiju koja će se potrošiti na udar, i tako su gadjali deo džungle.
Umesto stotina malih projektila sa ogromnih visina, Thor je trebao koristio veliki projektil koji bi bio pušten iznad zemlje. Ideja „bogovih štapova“ bila je snop volframovih šipki veličine telefonskog stuba, ispuštenih iz orbite, dostižući brzinu do 10 puta veću od brzine zvuka.
Sam štap bi prodro u Zemlju, uništavajući sve potencijalne očvrsle bunkere ili tajna podzemna mesta. Više od toga, kada štap udari, eksplozija bi bila jednaka veličini nuklearnog oružja koje prodire u zemlju – ali bez ispadanja.
Jedan korisnik sajta Quora tvrdi da radi u odbrambenoj avio-svemirskoj industriji naveo je cenu od najmanje 10.000 dolara po funti za ispaljivanje bilo čega u svemir, sve ovo bi bilo prilično skupo.
Ovo sve je poznato i kao kinetičko bombardovanje
Kinetičko bombardovanje ili kinetički orbitalni udar je hipotetički čin napada na površinu planete inertnim kinetičkim projektilom iz orbite (orbitalno bombardovanje), pri čemu razorna snaga dolazi od kinetičke energije projektila koji udara pri veoma velikim brzinama. Koncept je nastao tokom Hladnog rata.
Tipični prikazi taktike su satelit koji sadrži magacinu volframovih šipki i sistem usmerenog potiska. Kada je naređen udar, raketa-nosač koči jednu od šipki van svoje orbite i ulazi u suborbitalnu putanju koja seče cilj. Šipke bi obično bile oblikovane tako da minimiziraju otpor vazduha i maksimiziraju brzinu pri udaru.
